Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη

ήρθες να με δεις κι όμως δε μ' είδες

έχω απ' τα μεσάνυχτα πνιγεί

χίλια μίλια πέρ' απ' τις Εβρίδες

.

Το αίμα στάζει απ'το μουνί στο πλακάκι

στα εντός των μηρών έχει ήδη νυχτώσει

η πλάτη είναι χλωμή και λειψή σα φεγγάρι

τα μαλλιά λεπτά σαν δευτερόλεπτα

οι φλέβες δε μιλούν, δεν ενδίδουν

δυο σειρές στραβά δόντια χωρίζουν τα κρυφά από τα μη

γδυτό σε λυπάμαι που μένεις σκυφτός στα καπνά και ντροπιάρης

αναδίδοντας ζέστη και ζωή

θέλω να ακουμπήσω το μέτωπο στα μικρά μαλακά σου ποδάρια

μόνος αιρετικός και ασεβής

αλλά αποκοιμιέμαι με μία παρήγορη σκέψη

στην τάφρο της πορείας, της προόδου

και μέσα στην ερημιά του κρανίου

μια Αλκυονίδα θανάτου μαγιάτικη

σε φέρνει θαυμάσιο εμπρός μου.

Γελαστό παραδείσιο πουλί

αέρας θαλάσσης και φως στο κλουβί σου

ένα φίλημα τρυφερό και αψύ σαν ισόβιας αγάπης

ενώ είναι ίσα ίσα νεογνή.

.

Κάνε με στάχτη όπως έκανε η Άννα τον Κώστα. Όλοι θα δουν στο νησί πώς το δηλητήριο που μυρίζει γιασεμί γκρεμίζει γιατρούς και ασθενείς αδιακρίτως. Ένας ταγγός τρελαμένος θα βρέχει τα ποδοδάχτυλα στην ακτή με τα μαλλιά κετσέ απ'το αλάτι. Πίσω οι άλλοι θα βλέπουν το θέαμα διασκεδασμένοι.

Με ένα πενηντάρι θα βγάλω το μήνα. Δε θα παίξω άλλο... όλο χάνω κι έχω χάσει ό,τι είχα. Είμαι ντυμένος για καλοκαίρι. Έχει κρύο, δεν έχω φέρει άλλα ρούχα. Τι απέραντη που είναι η νύχτα αν δεν τρίβεις τις πατούσες σου τη μια με την άλλη. Και πόσο γνώριμη η ησυχία της μονής. 

Γ. Κ., σε φιλώ.

Χνωτίζω μες στη μπλούζα και η ανάσα μου μυρίζει από το σνους που λιάστηκε δυο μέρες στο ταμπλώ του αυτοκινήτου. Φτύνω σκουριά στο λαβομάνο. Το στόμα μου έχει δυο πληγές, εκεί κι εκεί που κάθεται η συνήθεια. Τα σάλια που τρέχουν σε αφθονία είναι ξινά. Φοράω τα ίδια ρούχα από τη μέρα που φυσούσε, ποια απ'όλες; Όλες όλες εκείνες του νησιού που ο αέρας ίσιωνε και νέγρικα μαλλιά. Το παντελόνι από μαλακό ύφασμα είναι ελάχιστα λερωμένο από μια; δυο; τρεις; σύντομες χαρές. Είμαι σύσσωμος αδειανός αλλά μπορώ πάλι και χύνω, έτσι παίζει η φύση και γελάει χα - χα. Δέκα μέρες μετά στάθηκα στη μπανιέρα, τα γόνατά μου έτρεμαν, το νερό άφησε δυο σημαίες στα μπούτια, ξύρισα τ'αχαμνά με ένα ξυράφι εφτά μηνών, το αίμα έτρεξε, το αίμα μου έτρεξε και μύρισε όπως το αίμα ολωνών, τι περίμενες; Φάνηκε για δυο στιγμές ένας χάρτης της ρευστομηχανικής, το αίμα στο νερό και πάνω όλο το φάσμα στον αφρό λες κι ήτανε πετρέλαιο σε λιμάνι. Μετά ξεπλύθηκαν τα πάντα και τα ήπιε το σιφώνι. Βρεγμένος όπως ήμουν, έχωσα τα σημεία μου στο βρώμικο παντελόνι και φόρεσα απ'τα άπλυτα τη μπλούζα των σαλαμικών ΤΟΥΛΙΠ από το χασάπη μας στο Τόντερν, την ίδια μπλούζα που φορούσε και ο φίλος μου ο Μ. όταν ήταν στη Στοκχόλμη, και φορώντας την πηδούσε την Άγκνες που έκλαψε έξη ώρες σε ώσεις του τετάρτου όταν τον έπιασε να μου φωνάζει στο τηλέφωνο mein Herz brennt für dich du Drecksack. Αν ξεχνούσα τόσο εύκολα όσο λέω, δε θα θυμόμουν λέξη, αλλά είμαι ψευταράς. Στέκομαι απέναντι απ'τον καθρέφτη. Έχω τα βλέφαρα μισόκλειστα γιατί με πονάει το φως από τη μια λάμπα, η άλλη είναι καμένη. Φτύνω σκουριά στο λαβομάνο. Στα πλακάκια μ'έχουν επισκεφτεί οι λίμνες της Μιννεσότα. Βλέπω αυτές, βλέπω τα μέρη που δε μ'έχουν δει ποτέ, αλλά στον καθρέφτη δε μπορώ να δω κανέναν.

Το πρωί βγήκα να περπατήσω ως το Ρώσο, όχι πάνω από τριακόσια μέτρα. Στα μισά της διαδρομής κάθισα σε μια είσοδο, κρέμασα το κεφάλι ανάμεσα στα γόνατα, και καθώς με ζέσταινε ο ήλιος με πήρε και ο ύπνος. Μια πενηντάρα επιστρέφοντας από την αγορά χαμήλωσε με τις σακούλες της δίπλα μου, με ακούμπησε μ'ένα ιδρωμένο χέρι στην ωμοπλάτη και ρώτησε, είσαι καλά; Της είπα γρήγορα entschuldigenSiebitte και την άφησα με την απάντηση που είχε κι είχα φοβηθεί. Στο μπαλκόνι της κουζίνας έφαγα μια χούφτα πατατάκια με γεύση κρέμας και μασουλώντας χριπ χραπ χριπ χραπ έλεγα στον εαυτό μου πως όλα έχουν τελειώσει τώρα, τώρα και τώρα και τώρα, τόσο μακρυά απ'το νησί, τόσο μακρυά από το φίλο μου το Μ., τόσο μακρυά από σένα, τόσο μακρυά από ό,τι μου'δινε αξία. Αλλά να, σύννεφα χαμηλά, πυκνά και αδιαπέραστα, ήλιος βροχερός πίσω από τις τρύπες του υφαντού, καπέλο της προόδου, και γύρω οι πέντε και πέντε και έξι και πέντε και πέντε και πέντε όροφοι, και στη μέση το κελί, τίποτα δεν έχει τελειώσει, μένει ακόμα μισό σακούλι πατατάκια.

Το Μέγα Σάββατο στη γωνία του κρεβατιού μ'ένα λεπτό χαδιού ο κόσμος χάθηκε τονικοκλονικός, από μένα κατέληξα σε μένα. Είχα ονόματα αρκετά να επικαλεστώ, ανάθεμά με αλλά δεν ήξερα ποιο να διαλέξω, κι έτσι έχυνα σιωπηλός, σκεφτόμενος το φίλο μου το Μ. όταν ήταν στη Στοκχόλμη και είχα πάει να τον βρω και είχαμε αγαπηθεί απελπισμένα στο δωμάτιο του Λορντ Νέλσον δίπλα στο πορτατίφ και το καρτόνι με το mjölk, σκεφτόμενος κι εσένα, την αδύναμη ζέστα σου και το μικρό κορμί σου που μ'έκαναν να σου πω φτηνά με τη μούρη στο μάγουλό σου oj oj esisoschööön, και γέλασες χα - χα, και το γέλιο εκείνο το'νιωσα απ'τους μύες της πυέλου, ήταν το πώς θα σε θυμόμουν, πώς θα σε θυμάμαι όταν είμαι δυστυχισμένος, χλωμή και γελαστή χαμένη στα όνειρά σου.

Έχω επιτυχώς συνοψιστεί στα βρώμικά μου ρούχα. Αν σου ζητούσα να περιγράψεις τον εαυτό σου με τρεις λέξεις...; Χαζογέλασα γιατί αυτή η ερώτηση δεν είναι ιατρική, αλλά αυτός ήταν σοβαρός. Τελικά του είπα την εξυπνάδα άδειος τρεις φορές. Το σημείωσε στο χαρτί που είχε γράψει την ιστορία μου. Ποια ιστορία; Μια λέξη αρκεί. Μα όποιος εμπλέκεται με την ψυχιατρική, μαθαίνει να πολυλογεί. Ήθελα να τον χτυπήσω στο λαιμό και να του χώσω το χαρτί βαθιά στον κώλο. Όμως πιστεύω στη συναδερφική αλληλεγγύη σχεδόν πιο πολύ απ'ό,τι πιστεύω στην ανοιχτή χειρουργική, γι'αυτό τη γλίτωσε.

Himmel Arsch und Zwirn
ich habe meinen Pass zwischen Büchern verloren. Das Haus ist eine Schweinerei,
ich bin Pack und über beide Ohren angelogen
haltlos, übel, hohl, geschlagen und besiegt
der Tod is leichter wenn er gezwungen ist
TOD IS LEICHTER ALS SEHNSUCHT

immer treu
immer falsch

X

(I_f)

It was nothing of carnal importance. It was nothing you or I could touch
it's the current that paces the heart
it's the potential.

*

If the sea could fold
if the sea could fold, our harbors would marry twice. Once for the south, once for the north, twice.
Somehow they don't care to seek closure for twenty, twenty years of gain decay
but for one moment of loss.

The signal is disciplined in the way it hops from
sinoatrial to atrial to junctional to ventricular island da capo al fine

S1 S2
S1 S2
S1 S2
self-flagellation by and by.
I am the ragged breaths. You are the blood that laces the forehead.

*

Beneath the glass there is a definite number of beats and desperations, descending
some leaps of consciousness, fleeting angers and weaknesses, a slow spark of constant attenuation
and my death in repeat.

*

A woman has her seeping secrets. Her soft, her rough masks.
But a man? What is there to love in a man?

η γυαλάδα της τρέλας στους κερατοειδείς

οι κοιλάδες και οι λόφοι των χεριών που εναλλάσσονται σαν μεσογειακό τοπίο

οι

κόκκινες

σπίθες

στα

μαλλιά

σου

όταν σε βλέπω μέσα απ'τα σκοτεινά γυαλιά

μου λένε τι πρόκειται να'ρθεί:

η μοναξιά του δύτη, ο θάνατος

και η αρχή του κόσμου

/

Περιμένω τον Κουστώ με τη μούρη χωμένη στις φυκιάδες.

Η θάλασσα της περιοχής έχει καταπιεί τη μέρα κι επιστρέφει

ένα δροσερό σκοτάδι στο βλέμμα. Από το υψηλότερο σημείο του νησιού

ξεχωρίζουν στις απέναντι ακτές τα χνάρια που με οδήγησαν στις αμαρτίες των γονέων.

Με ξεσέρνει στα ρηχά. Οι αμμόκοκκοι λικνιούνται, ψιθυρίζουν

το νερό διορθώνει την όραση και την ακοή μου. Ο ίλιγγος με γυρίζει τούμπα.

Ένας γλάρος νωθρός κολυμπάει από πάνω μου σαν πάπια, η αγκάλη των δυο μέτρων

μου θυμίζει το βάρος σου όταν ξαπλώνουμε ο ένας πάνω στον άλλο.

Οι Εγγλέζοι θα περιφέρονται καψαλισμένοι σα χοιρινά τα βράδια.

Θα περνούν έξω από το μαγαζί. Μέσα θα κρατώ συντροφιά στον άντρα

με τα μάτια του ελαφιού, τρώγοντας από το μέτριο παγωτό του.

Η υγρασία θα είναι αγχόνη τιμωρίας όχι αρκετά σφιχτή.

Περιμένω τον Κουστώ σχεδόν νεκρός όπως κι αυτός.

Στα μάτια των μελανουριών καθρεφτίζεται ιόνια η απάτη

αιώνια η απάτη. Περιμένω υπομονετικά την ησυχία του αντλιοστασίου.

Το στέρνο και οι βουλές του.

Το στέρνο και οι βουλές του... πλήμμη της δυστυχίας.