Ναι η ταλάντωση του βλεφάρου σε κάθε πετάρισμα μασάει τη συνέχεια της παρακολούθησης καθώς τη μολύνει με κλωστές άπειρης βαρύτητας. Και η ταλάντωση του βλεφάρου σε κάθε πετάρισμα λιπαίνει τον κερατοειδή. Αυτά κάνουν τις παραστάσεις και τα πράγματα να κυλάνε μπροστά απ'τα μάτια ακαριαία και σπασμωδικά ακριβώς τόσο ώστε το βράδυ να σε βρίσκει με πονοκέφαλο κι εξαντλημένο, κι όσο πιο πολλά κι όσο πιο γρήγορα κυλάνε αστράφτουν περισσότερο και τόσο το βράδυ σε βρίσκει με πονοκέφαλο κι εξαντλημένο με το λαιμό ξερό να μην ξέρεις τι να πεις. Μέσα στο κεφάλι τα κομμάτια ενδοεπικοινωνούν διακριτικά, κανένα δε μένει ανενημέρωτο για το φορτίο της ημέρας. Η θεία μπροστά στο πέτασμα μ'ενημερώνει τώρα πώς αυτά που με πληροφορούν τα αισθητήρια όργανά μου είναι αλλιώτικα και μου κατηγορεί την υψηλή ενδοεπικοινωνία. Ένας θεατρίνος συνάδελφος τη σιγοντάρει, απορώντας σε λογική βάση και παράλογο υπόβαθρο επί των ισχυρισμών της θείας, η θεία απαντά επαινώντας την έκτακτη ερώτηση. Εκχωρώ μια ανοχή σ'αυτήν και στον αφανή ήρωα του δράματος, σε λίγο έτσι κι αλλιώς θα μ'έχει πάρει ο ύπνος στην καρέκλα με το σαγόνι κολλημένο στο στήθος. Παραπέρα μερικές γυναίκες πίνουν το αίμα εθελοντών για να σώσουν το περιεχόμενό τους και όχι το σαρκίο όπως διδάσκει ο ένας και ο άλλος απεσταλμένος του εκάστοτε θεού. Τελικά η δηλητηρίαση δεν αργεί να φτάσει και το πάτωμα γίνεται Βατερλώ από ξεχειλωμένες σακούλες με διαφανή υποκίτρινα ή κόκκινα υπολείμματα. Αυτά όλα θα τ'αφήσουμε πίσω μας όπως τα φανάρια που κροταλλίζουν με την πρώτη αναλαμπή το τρέμουλο του νεύρου ο ρόγχος των μηχανών το αίμα ΤΟ ΑΙΜΑ που κολλάει όπου βρεθεί και απ'την άλλη  ΤΟ ΛΑΔΙ που δε σταματάει ποτέ εξόν άμα το κάψεις. Θ'ανοίξω το στόμα και θα στουμπώσω μέσα ό,τι σκουπιδαριό μαζεύτηκε σε κάθε γωνία επί της οδού Σινώπης κι όλα θα πάνε κάτω με ένα υπέροχο ζεστό ρόφημα μια νύχτα πριν το νόμιμο ύπνο στο κρεβάτι με το σαγόνι ακουμπισμένο στο μαξιλαράκι. Ναι λοιπόν η ταλάντωση του βλεφάρου σε κάθε πετάρισμα παρεμβάλλεται στην πλήρη αντίληψη της πραγματωμένης αλήθειας, μα τι σημασία έχει αφού το βράδυ σε βρίσκει πάλι κοιμισμένο

ε παλιόπουστα;

our ghosts may forever turn in monsters

but we will not once break free from our stone-made bonds

First went the mother, then went the daughter

the rhythm was by no means fair but what is

20 years exchanged for a couple of months

they reside under the belly of the village

between the steep hills, the heavy clouds

surrounded by tall trees and buildings

when you breathe you breathe thick there

however all is thinner, less visible, silent, cold

embraced by the neighborhoods and progress

the roar of the moving atmosphere from my window

the seething in my chest, the dust under the seat

they call every expedition product of formality

stuffed in their Sunday clothes on Saturday

they'll all mourn over the parfumed pentanediamine of their dearest

days are falling back to their small

early night late morning early night late morning

early night late morning early night late morning

early night late morning early night late morning

they are far from gone they are diminished to our initial dust

from moving mass to moving mass to moving mass to stillness

quiet please

I'm listening to the roar of the moving atmosphere from my window

the seething in my chest, the dust under every piece 

the million faces of bad violence.

Manche Männer haben mir die Lues angesteckt

manche lachten, manche nein

heute lauf ich herum

meine Rückenmarkschwindsucht schreit um ihr Leben

was für eine Heldentat

was für eine

mit dem Medikament

kann nun ja alles geheilt werden

Conscience

we're ending up in the

-

the walls against themselves

they twist

-

the thousands contacts; they count exactly for the thousands they are

if they were kind enough they would claim time would cure every integrated sum

but no

the thousands contacts remain the thousands they are and nothing

-

rainy summer asphalts

closed windows and the white shirt behind the twisting walls

a lifetime dedicated a lifetime left and hoarse corrosive

hell

-

smooth slippery memories created out of my phantom past

rainy summer asphalts

deep northern nights

the cold wind of September with the parks lit up in bloom

denim coverage of the designed life

-

we're ending up in the

conscience

and the bullshit that flies out of my mouth and hands

and ass.