© 2008 - 2017


-

Archiv

Blogger news

Blogger templates

 

+

Umblättern

Kategorien

 

Η αποτυχία της βιβλιογραφικής ανασκόπησης

Στα δεξιά σωρεύονται τα χαρτιά που έχουνε πιει βροχή από τεσσάρων χωρών τους ουρανούς. Η δουλειά έχει τελειώσει. Αποδειχτικό είναι που απάνω τους κάθονται οι περιπέτειες του πλοιάρχου Γκρηφ με τρεις φουσκωμένες ρυτίδες στη ράχη, διαβασμένες από δυο. Ένας συνδετήρας που με ξαναβρήκε από το πρώτο έτος κρύβεται κάτω απ'τον πέτσινο χαρτοφύλακα. Το τζάμι του γραφείου είναι το ίδιο κι εδώ κι εκεί, ήταν μια φαεινή ιδέα, για να γίνεται η μελέτη το ίδιο αποδοτική για έναν χωριάτη του προπερασμένου αιώνα που τυχαίνει να'χει φυτρώσει ράμφος μεταναστευτικού πτηνού. Στ'αριστερά ένα σακκούλι με αμύγδαλα, το σνους και η πεννσαίηντ. Δώρο της εξ'αίματος ερωμένης μου πίσω απ'όλα αυτά είναι ο γυάλινος σωλήνας με το χνουδωτό κλαδί που έρχεται όταν είναι στις καλές της και τ'αλλάζει μ'ένα φρέσκο. Σκεπασμένα από ένα κομμάτι χασαπόχαρτο καιροφυλαχτούν κουτιά με χάπια τριών ειδικοτήτων, κι η μισοαρχινισμένη δικιά μου δε φαίνεται πουθενά μετά απ'όλες αυτές τις ομίχλες και συννεφιές του τελευταίου χρόνου, για τον αντακαταστάτη της δε γράφουνε και πολλοί, παρά μόνο άλλων εποχών, των οποίων έχω εκπέσει σε ξεμαλλιασμένος νοσταλγός. Η μουντάδα ξέρει ν'απλώνεται διηπειρωτικά, για κάθε αναχώρηση και κάθε επιστροφή έχω από ένα φόβο στη μασχάλη μα καμία ενοχή. Η χτένα με τα αραιά δόντια ήρθε στη θέση της βούρτσας, κι έμαθα πώς να φροντίζομαι σαν εκείνη τη μικρή που είχα δει όταν ξεκινούσα το δεύτερο, το αδικιολόγητο πένθος, στο τραίνο απ'τη Στοκχόλμη για το Γιοερν, καθόμασταν απένατι δίπλα στο παράθυρο κι είχε την ίδια μουντάδα τη σημερινή, ή ίσως και όχι, πρώτα πέρασαν τα δάχτυλα μες από ξεχωρισμένες τούφες, έπειτα η χτένα, έπειτα η βούρτσα και δεν είχε πια μαλλιά, είχε μέλια στο κεφάλι, το ήξερα από τότε, είχε προσπαθήσει να με διδάξει, ήταν φυσικό να μην το θυμηθώ, αφού δεν είχα λαχανιάσει αρκετά, δεν είχα λαχανιάσει καθόλου, και γι'αυτήν την πρωτόγονη εμμονή έπρεπε να φύγουν κάποια χρόνια κάνοντας τις συντροφιές μου ν'ανατριχιάζουν και να γελούν, οι τρίχες έσπαζαν σα φτηνοσύρματα, κι έβγαζαν εκείνον το ρηχό ήχο, ώσπου έφτασε το προχτές, ή το πιο πριν, πρόλαβε και θόλωσε όπως συμβαίνει. Τα λάθη πρέπει να τα μετρώ μόνο όταν πέφτουν στην πλάτη αλλωνών, δε φτάνω να σκεφτώ έξω από μένα, κι έτσι κάπως πάντα φταίμε όλοι μαζί. Σας είδε η ..., Και;, Οι ώρες της ησυχίας μπλέκονται με τις ώρες της τιμωρίας. Δεν είναι παραδοξολογία, είναι μια τρύπα του φασισμού της πειθαρχίας, το τζάμι του γραφείου να'ναι το ίδιο κι εδώ κι εκεί, η φάτσα μου να είναι στραμμένη στο παράθυρο, η πλάτη μου στην πόρτα, εκεί ν'ακούω το ράδιο το εδώ κι εδώ το εκεί, και κάτω απ'τα ρούχα μου να λουφάζει ένα ζώο που δεν ανήκει σε κανένα είδος, δεν έχει όνομα, δεν έχει ιστορία, κι ο Θεός ξέρει ούτε ψυχή. Το γραφείο όμως, και τα βιβλία πάνω στο γραφείο, ο χάρακας, οι έρευνες και τα ιατρικά περιοδικά με στήνουν από τετράποδο στον πολιτισμό, κι αν ο γείτονάς μου σκύψει και δει απ'το παράθυρο, θα δει το γείτονά του, όπως βλέπω κι εγώ, τα λάθη είναι λάθη του ενστίκτου, ο καθένας θα καταλάβαινε.