Ρηάλιτυ

Τι κάθεσαι έτσι; Τι κάθομαι έτσι. Πώς κάθομαι. Δεν αλλάζει απ'τη μια μέρα στην άλλη, πάντα κάθομαι. Κι όταν στέκομαι πετιώνται οι αιμορροΐδες. Η δροσιά κι η θάλπη κολλάνε στο δέρμα μου σα φιλμ και γίνομαι βρωμιάρης. Τα μαλλιά, όχι δεν είμαι φαλακρός καθόλου ακόμα, ένα τραχύ λεπτοφκιαγμένο κεπέγκι που κρύβει το κροταφοβρεγματικά πιττωμένο μου κρανίο. Κάθομαι μες στα ίδια ρούχα που κάθομαι παντού, είμαι σε μια καρέκλα πακτωμένος κι αλλάζουνε οι πίστες από εμπρός των ματιών μου, πότε τ'αυτοκίνητο, πότε η αίθουσα, πότε το γραφείο με το'να ή τ'άλλο βιβλίο, πότε ο θάλαμος, πότε το τραπέζι, πότε ο νεροχύτης με αίματ'απ'τη μύτη, κι εγώ σα βασιλιάς τα βλέπω όλα να εναλλάσσονται σε συναυλία για τις μάζες. Καταπίνω αλλά έχει στενέψει ο οισοφάγος και το κάθε πράμα αργεί να πάει κάτω, κι όλα τα γεύομαι περισσότερη ώρα απ'όση πρέπει ώσπου να φανεί η άσχημή τους φάτσα. Χώνω το δάχτυλο στο ρουθούνι γι'ανασκαφές μέχρι να βγει ο κόκκινος χρυσός, κι έχω ίσα με 5 λίτρα μέσα μου και πάλι είμαι φτωχός και τιποτένιος. Τα χάπια αστράφτουνε κι αυτά σαν τα κοσμήματα μες στ'ασημόχαρτά τους όπως τα φωτίζει τώρα το μεγάλο πορτατίφ. Στην άλλη οθόνη κάποια πασαλειμμένη με γλιστερά μαντζούνια παίρνει γκριμάτσες κάθε λογής δαγκώνεται ξεδαγκώνεται ανοίγει κλείνει το στόμα ντεμέκ ηδονικά και κάποια ψωλή με πόδια εκλύει το συναίσθημα αλλά δεν τους ακούω είναι βωβοί γιατί περισσότερο απ'όλα η ταλαιπώρια μου είναι στ'αυτιά. Οκλαδόν ανεβαίνει λίγο η πίεση αλλά η ζάλη μου είναι η ίδια η χτεσινή απ'το πρωί που ξύπνησα τα μάτια κλειστά κι όμως το γνώριμο δωμάτιο να περιστρέφεται σ'έναν ήπιο γλυκό ίλιγγο της ψυχικής σκουριάς. Άλλο κρεβάτι απ'αυτό δε με φαντάζεται νεκρό κι ούτε άλλο πάτωμα ματωμένο κι είναι γεμάτα φροντίδα ο κόμπος στο λαιμό με πνίγει κι οι γουλιές γυρνάνε στα πνευμόνια ζωντανές. Τα ροδαλά μου χέρια, ο μενεξεδένιος ουρανός του απογέματος, το παντοτινό ημίφως στους κοινόχρηστους, τα πράσινα και μπλε των διαδρόμων, τα χείλη της κάθε νοσοκόμας, είναι όλα σκυλίσια όραση εικόνα από παλιά τηλεόραση. Μόνο το βαθύ φλεβικό άλικο της εσωτερικής μου αφθονίας ξεχωρίζει. Έχω υποσχέσεις να ξεχειλίζουν απ'το στόμα κι απ'τ'αυτιά, δε θα αυτό και θα εκείνο, μα κάθε βράδυ ο ύπνος με παίρνει καθιστόν και ψεύτη και κάθε πρωί με βρίσκει καθιστόν και ψεύτη. Κι ο ύπνος έξι, εφτά ώρες έχει γίνει ισότιμος της μέρας που απομένει. Στην άλλη οθόνη πολλά παραθυράκια γεμάτα όργανα όλων των κατηγοριών περιμένουν ν'αρχίσω ξανά τη μαλακία αλλά έχω πονέσει και δε βγάζει πουθενά.