© 2008 - 2017


-

Archiv

Blogger news

Blogger templates

 

+

Umblättern

Kategorien

 

Η νόσος κρίθηκε την έκτη ημέρα

Όρνιο
τα ημερολόγια δε μετράνε τις μέρες. Μόνο στην πείνα και στον ψόφο. Μέσα στο δωμάτιο οι τοίχοι γαληνεύουν κάτω από χρονίζουσες στρώσεις αρρώστιας. Φτιαγμένα μαλλιά και ζωγραφισμένα νύχια μπαινοβγαίνουν. Η κουβέρτα είναι γκριζωπή και γαριασμένη. Έχουνε πιαστεί λίγα απ'τα μαλλιά και λίγα απ'τα νύχια αναμεσιού στις ίνες της. Ο ιδρώτας μ'αδειάζει απ'τις μασχάλες και απ'τις δίπλες της κοιλιάς και ανάμεσα απ'τα πόδια. Ξέρω καλά βλέπω με τα μέσα μάτια τις αλμυρές λιμνούλες αγωνίας στα κατωσέντονα. Σε κάθε κίνηση βγαίνουν ήχοι επανάστασης από τα συνθετικά υφάσματα γι'αυτό η κάθε κίνηση χάνεται πριν φύγει απ'τα κέντρα. Η αναπνοή εκείνου του αναιμικού ασπρουλιάρη μύριζε αλήθεια. Όπως όταν πέθανε η γριά δίπλα και γέμισε ο διάδρομος αλήθεια. Η σιδερίλα στο στόμα μ'έχει συνηθίσει. Στον καθρέφτη που με βλέπουνε και οι άλλοι απ'έξω στέκομαι απέναντι μ'απόλυτη σοβαρότητα. Τα χείλια μου ίσια και αυστηρά. Μέσα ξέρω έχει χαθεί το μέτρο το αρχαιοελληνικό. Ξεπέτα στην ξεπέτα φεύγει το αίμα μου και η όρασή μου απ'τα μέσα μου κάπου πίσω απ'το στομάχι ή εμπρός απ'τα νεφρά. Με κάθε αλαφροπάτητο χεράκι που μ'αγγίζει το δέρμα μου απαντάει με μια θάλασσα μαβιά λεκέ που δε λερώνει σα μενεξέ ουρανό. Δεν ακούω καλά τα παρακάλια πια ίσως να φταίει που συνήθισα να μην απαντιώνται εδώ γύρω που τα φτιαγμένα μαλλιά και τα ζωγραφισμένα νύχια μπαινοβγαίνουν γρήγορα σαν το φαΐ στα στόματα της πλατίνας. Τα δόντια μου τα φέρνουν αγκαλιά οι φόβοι που ξεκινάνε κάπου δίπλα απ'τ'ακροδάχτυλά μου μολυσμένα κόκκινα πρησμένα παρωνύχια φτάνουνε ως τα σαγόνια και γυρνάνε στο δωμάτιο λευκά. Οι αμαρτίες των δοτών όλες μέσα μου οι αμαρτίες των δοτών εις μάτην διαπραγμένες. Όλες η καθεμιά με το δικό της μοναδικό τρόπο με τρομάζουν ενδελεχώς, να'ναι το γιασεμί που ξεχειλίζει να'ναι η αγριάδα η ντροπή και ξέρω καλά για καθεμιά όλες με το δικό της μοναδικό τρόπο με τρομάζουν ώσπου νομίζω πως πεθαίνω. Μα κρίμα που με κρατάνε γερά τα καλώδια στον τοίχο και να'θελα να φύγω δε μπορώ καλά καλά. Πονάτε; Πονάω καμιά φορά. Τώρα που μπαίνει κρύο απ'το μισάνοιχτο παράθυρο δίπλα στον ηπατοπαθή εγώ χαίρω άκρας υγείας. Τους ξεγυμνωμένους μου τομείς που σείονται στην πρώτη σκέψη τους ξεχνάω εύκολα γιατί έναν έναν τέσσερις τους ξεκρέμασα απ'το θρόνο της ασφάλειάς τους. Ζουμιά τρέχουν μέσα έξω πιο γλυκά κι απ'τον αέρα του ευπνοϊκού. Οι βελόνες κρατιώνται γερά απ'τα τσιρότα. Φωνή δεν έχω. Αμφημερινοί πυρετοί στους κόλπους των θεών κανείς δεν ελεεί όλοι κάθονται και κοιτούν ή δεν κοιτούν αναλόγως την ευθιξία οι λεπτές φωνές τρυπανίζουν τους τοίχους και αυτοί ξυπνούν αυτοί ξυπνούν αυτοί ξυπνούν. Η θανατίλα είναι λεπτή και το κλάμα της μανούλας μου πρήζει το λαιμό δεν έχω να αιτηθώ καλύτερης μεταχείρισης παρά ένα μαρμελαδάκι ζελέ. Είστε καλά; Ναι. Είμαι καλά, όπως καταλαβαίνετε. Εκείνη την ώρα και αυτήν αντιλαμβάνομαι σε πλήρη διαύγεια ζουμιά που τρέχουν μέσα έξω πιο γλυκά κι απ'τον αέρα και ο αέρας σκοτεινός πηχτός αδιαπέραστος τρίβει τις μύτες τις τραχείες τα πνευμόνια και πιο μέσα πιο βαθιά δεν αιτούμαι καλύτερης μεταχείρισης. Ο καλός πεθαμός είναι σιωπηλός και ξέρω πως ο κύριος είναι παραλυμένος απ'τη φρίκη αλλά πεθαίνει καλώς. Θετικό νοήμον ον σκουπίδια. Μη μ'αγγίζετε πολύ, ιδρώνω και αδειάζω. Πώς και δε σταματάει η ροή όταν συμβαίνει ηλιοβασίλεμα και μια στιγμή εδώ την άλλη πιο δυτικά ο ήλιος δύει και ξαναδύει και ξαναδύει γιατί λοιπόν δεν στέκουμε ακίνητοι προς τιμήν του καθενός. Με τι μεγάλο θράσος τολμάτε, αναρωτιόταν η μικρή μου φίλη, να κάνετε ακόμα ένα βήμα να κλείνετε τα βλέφαρά σας να χτυπάτε ένα παλμό την ώρα που ο ήλιος πέφτει! Εγώ μόνο το μεσημέρι βλεπόμουν με τον ήλιο, της έλεγα, ίσαμε να ροδίσουν τα μάγουλά μου και η μύτη μου και ν'αλαφρύνει λίγο ο βήχας μου. Μετά νύχτωνε πάλι. Με τι μεγάλο θράσος τολμούσατε, αναρωτιόταν η μικρή μου- τώρα εισβάλλει ο ίκτερος και είναι σκέτο φως αυτό το κουφάρι η πλάτη και οι αγκώνες και όλος ο προσγειωμένος εαυτός ένα άτονο έλκος. Δε στέκω πλέον στον καθρέφτη, αυτά τα θυμάμαι αμυδρά, μόνο βυθίζω το κεφάλι στο ταβάνι ανάποδα και ίσια.



Όρνιο
πονάτε; Ναι, για λίγο ακόμα.
-